Harry’nin kapıda şaşkın şaşkın içeriyi izlediğini görenler durumu anlamışlardı. Sophie’nin koşarak kapıya doğru gitmesiyle de emin oldular. Huzursuz bir kımıldanma yerini uğuldamaya bıraktı. Balo başlayalı bir saat olmuştu ama aileler ayrılmak üzere kapıya yönelmişlerdi. Belli belirsiz Harry’e baş selamı veren hızla evden uzaklaşıyorlardı. Ava ile Mia ise yere oturmuş ayaklarını vura vura ağlıyorlardı. Balodan henüz ayrılmamış aileler onlara onaylamayan gözlerle ve esefle bakıyorlardı. Sophie Harry’e durumu açıklamaya çalıştıkça daha çok köpüren hallerini mi yatıştırsın, Ava ile Mia’yı mı sustursun bilemedi. En son ailede ayrılınca Harry Sophie’ye döndü. Gözlerinden alevler çıkıyordu. “Sen hangi cüretle benden habersiz böyle bir şey yaparsın?” Sophie kendinin bile zor duyduğu bir sesle “Kızlar çok istedi. Sende kabul etmeyeceğin için mecbur kaldım.” dedi. Harry bir pisliğe bakarmış gibi yerde ağlayarak debelenen kızlara bakıyordu. Hanımefendilikten oldukça uzaklardı. Amelia bir kez daha aklına gelince kalbi acıdı. “Çalışma odasına gel Sophie “ dedi ve orayı terk etti. Kızları zorla odalarına gitmeye ikna etti ve çalışma odasının kapısını ürkekçe açarak içeri girdi. Harry çalışma odasındaki ceviz ağacından yapılmış masanın arkasında oturuyordu. Ellerini birleştirmiş alnını üzerine yaslamıştı. Sophie ayakta onu farketmesini bekliyordu. Harry basını ellerinin üzerinden kaldırmadan “malikaneyi satışa çıkardım. Şehirde normal bir ev bulana kadar çiftlik evinde kalacağız. Tabi istemezsen Galler’e dönebilirsin. Miranda’yı burada bırakmak şartıyla” dedi. Sophie Harry’nin kibarca boşanmayı ima ettiğini anlamıştı. Ama bu asla olmayacaktı. Harry’nin tekrar işlerini düzelteceğine emindi. “Hayır sevgilim! Seninle olduktan sonra nerede yaşayacağımızın bir önemi yok” dedi. Aslında malikanenin satılmak üzere olduğunu duyunca bir sinir krizinin eşiğine gelmişti. Harry memnuniyetsiz bir sesle “tamam” dedi. Sophie odadan ayrılması gerektiğini anlamıştı. Şimdi bir de Ava ile Mia ile ilgilenmesi gerekiyordu. Odalarına girdiğinde kızlarını perişan bir halde buldu. Ava saçlarını yolarak, Mia yatağını tekmeleyerek ağlıyordu. Sophie hiddetle “yeter!” diye bağırdı. Kızlar bira olsun durdular. “Siz nasıl hanımefendi olacaksınız şu halinize bir bakın. Sizi dinlediğim için çok pişmanım. Böyle bir fedakarlığı hiç haketmiyorsunuz. Şimdi bu malikaneden taşınıyoruz. Çiftlik evinde kalacağız bir süre. Ama geçici olacağından eminim “dedi ve çıktı. Kızlar neyin daha kötü olacağını bilemediler.
